دشمن این روزهای جهان دوست خیلی از ماهاست دوستی که ما را به خانه و خانواده برگردانده و بهتر طعم چایی های مادرمان را متوجه می شویم،بهتر باهم بودن و لذت نار هم بودن را درک میکنیم و آرزومند روزهای عادی سال هستیم،دیگر کسی هوا را آلوده نمی کند،از شلوغی های خیابان ها خبری نیست،کمتر کسی برای رسیدن به مقصد عجله می کند،کمتر دلها می شکند،فرزندان و والدین طعم داشتن همدیگر را حس میکنند،کمی بیشتر از قبل قدر چیزهای ارزشمند زندگی مثل نفس کشیدن و سلامتی را به ما یادآور کرده واز همه مهمتر اینکه به دنیای پرادعای قرن21ثابت کرده است که با همه امکانات و تجهیزات و علمی که به داشتنش می نازیم در مقابل چیزی که میلیون ها بار از خودمان کوچکتر است ضعیف هستیم.این دوست کرونا نام داردو زیاد هم بد نشده برای خیلی هامان

#درخانه بمانیم

مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار، تا به یکی تجربه اندوختن، با دگری تجربه بردن به کار!

اگر همه ما تجربیات مفید خود را در اختیار دیگران قرار دهیم همه خواهند توانست با انتخاب ها و تصمیم های درست تر، استفاده بهتری از وقت و عمر خود داشته باشند.

همچنین گاهی هدف از نوشتن ترویج نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده یا ابراز احساسات و عواطف اوست. برخی هم انتشار نظرات خود را فرصتی برای نقد و ارزیابی آن می دانند. البته بدیهی است کسانی که دیدگاه های خود را در قالب هنر بیان می کنند، تاثیر بیشتری بر محیط پیرامون خود می گذارند.

سال 94 ترمای آخر دانشگاه بود و دیگه مثل همیشه برام جذاب نبود البته کلا برای من و رحیم(بهترین دوستم) انگارما دو نفر کپی همدیگه بودیم حتی تو لذت بردن از فضا و محیط دانشگاه.یه روز گرم پاییزی ساعتای ده و یازده صبح بود که بسیار گرسنه بودیم و حوصله بوفه رفتن رو نداشتیم(پول همراهمون نبود) یهو فکری به ذهنم اومد و رحیم هم پایه بود یقه پیراهنمون رو بستیم و رفتیم داخل اتاق حاج آقای دانشگاه  اون بنده خدا هم با احترام تحویل گرفت و گفت در خدمتم  منم شروع کردم به سخنرانی از مزایای حضور افراد بالیاقتی مثل ایشون و اینکه ما میخایم یک جشن برگزار کنیم در روز جهانی بهداشت حرفه ای و معاون دانشکده(روحش هم خبرنداشت بنده خدا)موافقت نمی کنه و ما به نامه وحمایت های مادی و معنوی شما نیاز داریم  که همیشه شامل حال همه ما بوده حاج آقا هم گفت باشه چشم فردا بیاین برای نامه گفتیم باشه خواستیم بیایم بیرون گفت: سیر شدین*؟؟؟گفتیم بله دست شما درد نکنه

نه نامه ای گرفته شد و نه جشنی

*پ.ن:یه کارتون پر کیک یزدی رو میزش بود خوردیم دونفری

ویکتور هوگو نویسنده معروف فرانسوی ی یک جمله ماندگار در وصف خوشبختی داره :خوشبخت کسی است که به دو چیز دسترسی دارد1-کتابهای خوب2-دوستانی که اهل کتاب هستندتو دنیای شلوغ این روزهای ما که مردم بسیار گرفتاری دارن و هرکدوم به نحوی درگیر بهترکردن زندگیشون هستن یک گمشده بزرگ بخصوص در کشور ما وجود داره که متاسفانه اثرات نبودنش رو توی تک تک رفتار و اعمال ما میزاره و در رفتار اجتماعی خیلی ازمردم دیده میشهاسم این گمشده کتاب هستش چیزی که سرانه مطالعه ش تو کشورمون چند دقیقه هم نمیشه و این برای کشوری که ادعای تمدن 2500ساله داره یک افتضاح بزرگه توی ماشین ،مسافرت،صف های طولانی که هستیم و یا ده  درصد زمانی که با گوشی هامون کار میکنیم رو به مطالعه اختصاص بدیم ببینیم در طول یکسال و در کل عمرمون چقدر به سطح معلومات ،حرف زدن،دامنه واژگان و بهبود رفتار هامون کمک میکنه.کتاب سطح انسان رو از بقیه اطرافیانش جدا میکنه و با کتاب دنیای ما قطعا زیباتر ،پاک تر وپویاتر خواهد بودو برای نسل جوان امروزی که اینهمه از شرایط بد جامعه مون شکایت داره خیلی مفیده که بتونه نسل تحت تربیت خودش رو درست تعلیم و تربیت کنه.به امید روزی که کتاب بشه بهترین دوست زندگیمون

خدایا به تو پناه میبرم از اینکـه در آراستن صورتم چنان مشغول شـوم که از اصلاح سیرتم باز بمانـم خدایا سیرت را تو میبینی و صورت را دیگران ، شـــرم دارم از اینکه محبوب دیگـران باشم و منفور تو پس خــدایا … تو خوش صورت و خـوش سیـرتم کـن که اول محبوب تو باشم بعد دیگـران